“Verder doen” was het onderwerp van een mailtje dat kort na het geslaagde Halloween-exploweekend in Signy werd verstuurd. Na dit super leuke en vruchtbare weekend was de lokroep van het diepblauwe water in de toegangsholte die we in de Gibergeon hadden vrijgemaakt, te groot. Op zo een momenten krijgt de ontdekkingsreiziger, de explorateur in je de bovenhand. De drang naar het onbekende, nieuw en maagdelijk OW terrein.
Veel over en weer gemail was niet nodig om maandag 9 november, in de herfstvakantie, vast te leggen. Het strijdplan was eenvoudig: duik in de Vaux met de bedoeling de tunnel en postsifon op foto en video vast te leggen. Daarna het beulenwerk: de toegang in de Gibergeon verder open te maken zodat kan worden ingeschat hoe gemakkelijk de OW sectie zal kunnen worden bedoken.
De wagens volgestopt met duikgerief, zoveel mogelijk duikflessen en onontbeerlijk natuurlijk het OW boormateriaal. Afspraak om 7u aan de luchthaven in Wevelgem zodat we konden samen rijden. Stijn besloot het zekere voor het onzekere te nemen en was al om 6u30 aanwezig. Een kleine miscalculatie van de wiskundige verhouding tussen afstand en gemiddelde snelheid. Enfin niet erg, het was wel dan maandag maar toch ook vakantie J.
Alhoewel het inderdaad vakantie was, bleken al de wegeniswerken en de daar aangekoppelde files toch langzamerhand de krijtlijnen uit te tekenen van wat die maandag nog allemaal te verwachten viel. Kwestie van de reisweg wat aangenamer te maken werd halverwege een kleine verkenningstussenstop gehouden in Franstalig België.
Na nog meer wegeniswerken in Frankrijk bereikten we de Vaux toch nog op een redelijk uur. Het weer was uitermate zacht en zelfs de zon was van de partij. Het had de voorbije week absoluut niet veel geregend dus de verwachtingen voor de Vaux waren hoog. Echter die 2-3 mm regenval waren blijkbaar voldoende geweest om de zichtbaar in de Vaux tot bijna 0 te reduceren. Vermits fotografie en filmen hier op de agenda stonden werd de duik afgeblazen. Damned.
Niet getreurd, dat betekende dat we “meer” tijd hadden om de Gibergeon verder aan te pakken. Dus met hervonden moed op naar Signy. Zoals gewoonlijk was het er aan de poel heel rustig en was er plaats genoeg om dicht te parkeren. Nu en dan de gebruikelijke en intussen min of meer gekende passanten : “ aaa vous êtez de retour”.
Karel zou eerst duiken. Alle materiaal aan de waterkant klaargelegd, intussen in droogpak gereed om er aan te beginnen. Stijn maakte de OW booropstelling klaar en vroeg terloops: “waar ligt de boormachine ergens?”. “die ligt in de blauwe ton.”. “in die lege blauwe ton?”. Toen werd het opeens stil in het al zo rustige Signy. Een korte uitkamsessie bevestigde ons donkerbruin vermoeden. De boormachine bleek nog thuis bij Karel te liggen. Op zulke momenten kun je door de grond zakken, alhoewel dit hier in de Gibergeon nog zo slecht niet zou geweest zijn.
De optie om onverrichter zake terug naar huis te keren was out of the question. Failure is not an option. Dan maar in droogpak naar het nabije tankstation gaan vragen of ze geen pneumatische boormachine hadden. Uiteraard niet, maar blijkbaar was er een doe-het-zelf zaak in de buurt. Korte pijn: alles opruimen en er naartoe rijden. Als bij wonder werd de zaak vlot gevonden en in tegenstelling tot we hadden verwacht bleek dit een heel grote zaak te zijn met een serieus aanbod aan materiaal. En ja, dus ook pneumatische boormachines. Keuze werd rap gemaakt, plus nog een extra steenboor.
Poging 2. Een 3tal grote stenen moesten nog verwijderd worden van voor de spleet. De “high tech” steenboren met 4 snijkanten bleken toch niet zo goed te werken als werd gedacht. De klassieke boren met 2 of 3 snijkanten zijn eigenlijk de beste. Een aantal kleinere gaten werden geboord,... echter zonder succes. Grrrrrr
Dan maar teruggegrepen naar het betere gerief dat we ook het weekend ervoor hadden gebruikt. Met terug super resultaat. De grote blokken bleken nu handelbare stukken te zijn geworden. De toegang tot de Gibergeon is intussen een grote ruimte geworden opgedeeld in 2 kamers. Er kan nu echt al rond bewogen worden in de ruimtes en dit maakt de werkzaamheden er heel wat gemakkelijker op. Stijn had ook een grote sleepbak gemaakt en deze bleek heel nuttig. Als final touch werd er met 2 man, Stijn binnenin en Karel net buiten, terug heel wat kilo’s steenpuin geruimd.
De spleet komt bijna vrij te liggen, echter wegens de opgestapelde pech konden we deze niet volledig veilig maken. Er ligt nog een grote steen in de weg die constant naar beneden glijdt op een lichte helling van kleine blokken. Ook is er tijdens de werkzaamheden een grote platte steen deels in de spleet gegleden.
De winter komt eraan en duiken zal er de komende maanden vermoedelijk niet inzitten. Dit is een goede zaak. Go with the flow en laat de stroming nu maar zijn werk doen en al de rommel uit de spleet blazen zodat we begin volgend jaar kunnen beginnen aan het echte werk: effectief duiken in de resurgence.
Stay tuned.
Veel over en weer gemail was niet nodig om maandag 9 november, in de herfstvakantie, vast te leggen. Het strijdplan was eenvoudig: duik in de Vaux met de bedoeling de tunnel en postsifon op foto en video vast te leggen. Daarna het beulenwerk: de toegang in de Gibergeon verder open te maken zodat kan worden ingeschat hoe gemakkelijk de OW sectie zal kunnen worden bedoken.
De wagens volgestopt met duikgerief, zoveel mogelijk duikflessen en onontbeerlijk natuurlijk het OW boormateriaal. Afspraak om 7u aan de luchthaven in Wevelgem zodat we konden samen rijden. Stijn besloot het zekere voor het onzekere te nemen en was al om 6u30 aanwezig. Een kleine miscalculatie van de wiskundige verhouding tussen afstand en gemiddelde snelheid. Enfin niet erg, het was wel dan maandag maar toch ook vakantie J.
Alhoewel het inderdaad vakantie was, bleken al de wegeniswerken en de daar aangekoppelde files toch langzamerhand de krijtlijnen uit te tekenen van wat die maandag nog allemaal te verwachten viel. Kwestie van de reisweg wat aangenamer te maken werd halverwege een kleine verkenningstussenstop gehouden in Franstalig België.
Na nog meer wegeniswerken in Frankrijk bereikten we de Vaux toch nog op een redelijk uur. Het weer was uitermate zacht en zelfs de zon was van de partij. Het had de voorbije week absoluut niet veel geregend dus de verwachtingen voor de Vaux waren hoog. Echter die 2-3 mm regenval waren blijkbaar voldoende geweest om de zichtbaar in de Vaux tot bijna 0 te reduceren. Vermits fotografie en filmen hier op de agenda stonden werd de duik afgeblazen. Damned.
Niet getreurd, dat betekende dat we “meer” tijd hadden om de Gibergeon verder aan te pakken. Dus met hervonden moed op naar Signy. Zoals gewoonlijk was het er aan de poel heel rustig en was er plaats genoeg om dicht te parkeren. Nu en dan de gebruikelijke en intussen min of meer gekende passanten : “ aaa vous êtez de retour”.
Karel zou eerst duiken. Alle materiaal aan de waterkant klaargelegd, intussen in droogpak gereed om er aan te beginnen. Stijn maakte de OW booropstelling klaar en vroeg terloops: “waar ligt de boormachine ergens?”. “die ligt in de blauwe ton.”. “in die lege blauwe ton?”. Toen werd het opeens stil in het al zo rustige Signy. Een korte uitkamsessie bevestigde ons donkerbruin vermoeden. De boormachine bleek nog thuis bij Karel te liggen. Op zulke momenten kun je door de grond zakken, alhoewel dit hier in de Gibergeon nog zo slecht niet zou geweest zijn.
De optie om onverrichter zake terug naar huis te keren was out of the question. Failure is not an option. Dan maar in droogpak naar het nabije tankstation gaan vragen of ze geen pneumatische boormachine hadden. Uiteraard niet, maar blijkbaar was er een doe-het-zelf zaak in de buurt. Korte pijn: alles opruimen en er naartoe rijden. Als bij wonder werd de zaak vlot gevonden en in tegenstelling tot we hadden verwacht bleek dit een heel grote zaak te zijn met een serieus aanbod aan materiaal. En ja, dus ook pneumatische boormachines. Keuze werd rap gemaakt, plus nog een extra steenboor.
Poging 2. Een 3tal grote stenen moesten nog verwijderd worden van voor de spleet. De “high tech” steenboren met 4 snijkanten bleken toch niet zo goed te werken als werd gedacht. De klassieke boren met 2 of 3 snijkanten zijn eigenlijk de beste. Een aantal kleinere gaten werden geboord,... echter zonder succes. Grrrrrr
Dan maar teruggegrepen naar het betere gerief dat we ook het weekend ervoor hadden gebruikt. Met terug super resultaat. De grote blokken bleken nu handelbare stukken te zijn geworden. De toegang tot de Gibergeon is intussen een grote ruimte geworden opgedeeld in 2 kamers. Er kan nu echt al rond bewogen worden in de ruimtes en dit maakt de werkzaamheden er heel wat gemakkelijker op. Stijn had ook een grote sleepbak gemaakt en deze bleek heel nuttig. Als final touch werd er met 2 man, Stijn binnenin en Karel net buiten, terug heel wat kilo’s steenpuin geruimd.
De spleet komt bijna vrij te liggen, echter wegens de opgestapelde pech konden we deze niet volledig veilig maken. Er ligt nog een grote steen in de weg die constant naar beneden glijdt op een lichte helling van kleine blokken. Ook is er tijdens de werkzaamheden een grote platte steen deels in de spleet gegleden.
De winter komt eraan en duiken zal er de komende maanden vermoedelijk niet inzitten. Dit is een goede zaak. Go with the flow en laat de stroming nu maar zijn werk doen en al de rommel uit de spleet blazen zodat we begin volgend jaar kunnen beginnen aan het echte werk: effectief duiken in de resurgence.
Stay tuned.
K.
