FAO langer en dieper

De nieuwe accomodatie aan Rond du Roi viel in de smaak.

Het was geleden van 2013 dat we nog eens een vervolg hebben kunnen ontdekken in de Fosse-aux-Ours grot (FAO). Onderwater daarentegen werd in 2014, in de ‘Rioolrivier’ van de Hotel nog een verlenging gemaakt met een open einde. Maar in 2018 kantelde het tij. Nu, we moeten ook niet te uitbundig worden, het gaat om ongeveer 30m ontwikkeling, in één van de meest extreme omstandigheden in de grot. De exploratie van de FAO loopt op z’n einde, en we zouden graag de laatste vraagtekens op de topo willen wegwerken vooraleer we een allesomvattende publicatie maken.

Wat vooraf ging: In een schouwtje, achteraan in het stroomopwaartse deel van de ondergrondse Lomme, raakt een koevoet klem bij een desobstructie. Het mogelijke vervolg kan uiteraard niet ingeschat worden. Een jaar later kon de stakkerd bevrijd worden en kan een kruis over het schouwtje getrokken worden.  Achteraan de grot zijn er geen evidentie passages meer in de Lomme. Iets meer stroomaf vinden we opnieuw de uitnodigende wind terug die de blokken heeft droog geblazen. Het is Tom die een mogelijkheid in het plafond spot. Twee passages laten zich forceren met de koevoet, een derde en een vierde versmalling verlangen iets meer aandacht. Op het eerste moment iets wat we echt ontzagen, je moet weten dat we daar in een blokkenstort rondploeteren, bedekt met dikke lagen slijk. Maar het was de ijskoude, snoeiharde wind die ons over de streep trok. Dit moet wel een passage zijn dachten we. Uiteindelijk zijn we kunnen stijgen tot boven de hoogwaterlijn, een 14tal meter ongeveer, waar er helaas geen evident vervolg meer te vinden was. Einde exploratie dus. Oef, kwam eerlijk gezegd ook in ons op. Nu nog een topograaf aanduiden, maar een vlugge blik op het systeem zegt ons dat dit wel eens te linken valt aan de Trou en Formation, of de TEF. Een zeer onstabiele grot onderaan de doline van de FAO. Een opening tussen blokken, waar het het jaar door berekoud is door de vele wind.

Onder water zijn er in de FAO tot op vandaag nog enkele vraagtekens. Eén daarvan is in de ‘Rioolrivier’, geschikt voor mensen met het betere immuunsysteem... Het ander is iets voor de goede zwemmers onder ons, namelijk stroomaf na de samenvloeiing van de Wamme en de Lomme. Deze sifon is éénmaal gedoken in 2011, -12m en 23m ver.

Na de uitzonderlijke droogte die we achter de rug hebben leek het ons een uitgelezen moment voor een nieuwe poging. 

Maar bij het zien van het vertrek van deze sifon vraagt een mens zich toch af of het wel zinvol is. Er zijn voorlopig geen beelden, maar je moet je een sifon voorstellen van 2m diameter waar een stroomversnelling in loopt. Heel intimiderend. Nu, eerlijk, eenmaal onder water valt dat eigenlijk nogal mee. De sterke stroming zit vooral aan het oppervlak. Tot aan de rand, 12m ver gaat vrij vlot, daarna is er een diaklaze die schuin afloopt. Het is hier dat de stroming geen genade kent. Het gaat sterk neerwaarts met een hoorbare kracht. Het speleotouw waar ik me aan naar boven gehesen heb is mooi gefixeerd, en zou normaal gezien een tijdje stand moeten kunnen houden. Er is afgeklokt op 30m, -15m. Wil je hier verder afdalen is een speleotouw als duiklijn de enige goeie keuze. Zeker is dat de grot nog dieper gaat. Wie weet komt er ooit een nieuwe poging wanneer we hier een mediterraans klimaat hebben...

7 jaar sifon