"Hé jongens, hierachter ligt iets. Ik zie een zwart gat. En het wordt groter. Werkelijk enorm. Langs één kant raakt mijn licht zelfs niet meer tot op het einde! Gewoon puur zwart! Nog even en we zijn binnen!" Zo groeide de euforie zondag 16 oktober bij een nieuw weekendje exploratie in de Fosse aux Ours.
Na de jongste ontdekkingen van de duikers hebben we het plan opgevat om de galerijen post-sifon te proberen te bereiken vanuit het bekende gedeelte van de grot. Op basis van de eerste topo van de duikers blijkt dat de nieuw ontdekte rivier onder de Galerie Champagne en het 'Gat van Melissa' door zou stromen, zoals we deze laatste plek informeel noemen. Het plan is dan ook om van hieruit naar de rivier toe te werken.
Als werkplaats kozen we zaterdag en zondag voor de laminoir boven het eigenlijke 'Gat van Melissa'. We zitten er weliswaar vijf meter hoger dan het dichtgeslibde 'Gat', maar het is er een pak ruimer en Stijn voelt er een duidelijke tocht. Het einde bestaat uit enkele ferme blokken, die de weg volledig versperren. Kort na de ontdekking hadden we geoordeeld dat hierachter niets meer te vinden was, maar op basis van de topo besluiten we onze mening te herzien. Zowel op zaterdag (met Stijn, Geert en Dirk) als op zondag (met Stijn, Geert en Kris) moeten de blokken er een voor een aan geloven.
Het is intussen al enkele maanden - om maar niet te zeggen een jaar - geleden dat we in de Fosse aux Ours nog een 'droge' première hebben geboekt. Onze verwachtingen zijn dan ook niet hoog gespannen. Eerder verwachten we dat we opnieuw vertrokken zijn voor enkele weken klop- en breekwerk. Groot is dan ook de verrassing als aan het einde van de blokken opeens een inktzwarte horizon verschijnt. En hoe meer blokken we verwijderen, hoe groter de tocht wordt die ons tegemoet komt! Een uur later krijgt Kris van zijn kameraden de eer om als de laatste blokken te ruimen en de nieuwe zaal in te kruipen.
We komen terecht in een zaal van ruw geschat 20 meter diameter, maar veelal niet hoger dan een meter. Het plafond is quasi horizontaal en wordt nergens ondersteund. "Een ingenieur-architect zou zeggen dat een dergelijke constructie niet kan, toch niet in natuursteen", bemerkt Geert. De natuur had er inderdaad wat moeite mee. De vloer van de zaal bestaat uit de vorige laag van het plafond dat op zijn geheel naar beneden is gekomen. Het vervolg vermoeden we op het diepste punt van de zaal. Als we aan de zijflank van de zaal een paar blokken verschuiven, bemerken we een diaklaas waarin we een drietal meter dieper kunnen kijken. Geconcentreerd luisteren we of we toevallig het gebruis van de rivier niet kunnen horen. Het resultaat is echter negatief.
Stijn vindt nog een tweede vervolg. Eveneens aan de zijflank van de zaal schuift hij voorzichtig onder de losliggende blokken door. Voorbij deze passage blijkt deze zaal nog even verder te lopen. Het einde is een mooie drukgang die echter bijna volledig dicht zit.
Voor vandaag zit het erop. Hier komen we uiteraard terug. De volgende doelstelling wordt de diaklaas vrijmaken en zien of we daarlangs de rivier kunnen bereiken. Op de terugweg komen we tot de conclusie dat het systeem Fosse aux Ours - Trou Muret door deze nieuwe ontdekking intussen meer dan 2 km lang is. De nieuwe zaal dopen we dan ook Salle 2.000.
Kris
Op zaterdag, en na acht uur desobstructiewerk ging iedereen gedeprimeerd naar buiten, want het resultaat was het zicht op een spleetje van amper 20cm breed en een meter lang. Het was uiteindelijk een goede gok om op zondag verder te werken met het gekende resultaat. We zitten nog wel niet in de rivier, maar de mogelijkheden liggen open. Wie heeft er ook alweer een neus voor grotten... de Stijn.
Geert
Na de jongste ontdekkingen van de duikers hebben we het plan opgevat om de galerijen post-sifon te proberen te bereiken vanuit het bekende gedeelte van de grot. Op basis van de eerste topo van de duikers blijkt dat de nieuw ontdekte rivier onder de Galerie Champagne en het 'Gat van Melissa' door zou stromen, zoals we deze laatste plek informeel noemen. Het plan is dan ook om van hieruit naar de rivier toe te werken.
Als werkplaats kozen we zaterdag en zondag voor de laminoir boven het eigenlijke 'Gat van Melissa'. We zitten er weliswaar vijf meter hoger dan het dichtgeslibde 'Gat', maar het is er een pak ruimer en Stijn voelt er een duidelijke tocht. Het einde bestaat uit enkele ferme blokken, die de weg volledig versperren. Kort na de ontdekking hadden we geoordeeld dat hierachter niets meer te vinden was, maar op basis van de topo besluiten we onze mening te herzien. Zowel op zaterdag (met Stijn, Geert en Dirk) als op zondag (met Stijn, Geert en Kris) moeten de blokken er een voor een aan geloven.
Het is intussen al enkele maanden - om maar niet te zeggen een jaar - geleden dat we in de Fosse aux Ours nog een 'droge' première hebben geboekt. Onze verwachtingen zijn dan ook niet hoog gespannen. Eerder verwachten we dat we opnieuw vertrokken zijn voor enkele weken klop- en breekwerk. Groot is dan ook de verrassing als aan het einde van de blokken opeens een inktzwarte horizon verschijnt. En hoe meer blokken we verwijderen, hoe groter de tocht wordt die ons tegemoet komt! Een uur later krijgt Kris van zijn kameraden de eer om als de laatste blokken te ruimen en de nieuwe zaal in te kruipen.
We komen terecht in een zaal van ruw geschat 20 meter diameter, maar veelal niet hoger dan een meter. Het plafond is quasi horizontaal en wordt nergens ondersteund. "Een ingenieur-architect zou zeggen dat een dergelijke constructie niet kan, toch niet in natuursteen", bemerkt Geert. De natuur had er inderdaad wat moeite mee. De vloer van de zaal bestaat uit de vorige laag van het plafond dat op zijn geheel naar beneden is gekomen. Het vervolg vermoeden we op het diepste punt van de zaal. Als we aan de zijflank van de zaal een paar blokken verschuiven, bemerken we een diaklaas waarin we een drietal meter dieper kunnen kijken. Geconcentreerd luisteren we of we toevallig het gebruis van de rivier niet kunnen horen. Het resultaat is echter negatief.
Stijn vindt nog een tweede vervolg. Eveneens aan de zijflank van de zaal schuift hij voorzichtig onder de losliggende blokken door. Voorbij deze passage blijkt deze zaal nog even verder te lopen. Het einde is een mooie drukgang die echter bijna volledig dicht zit.
Voor vandaag zit het erop. Hier komen we uiteraard terug. De volgende doelstelling wordt de diaklaas vrijmaken en zien of we daarlangs de rivier kunnen bereiken. Op de terugweg komen we tot de conclusie dat het systeem Fosse aux Ours - Trou Muret door deze nieuwe ontdekking intussen meer dan 2 km lang is. De nieuwe zaal dopen we dan ook Salle 2.000.
Kris
Op zaterdag, en na acht uur desobstructiewerk ging iedereen gedeprimeerd naar buiten, want het resultaat was het zicht op een spleetje van amper 20cm breed en een meter lang. Het was uiteindelijk een goede gok om op zondag verder te werken met het gekende resultaat. We zitten nog wel niet in de rivier, maar de mogelijkheden liggen open. Wie heeft er ook alweer een neus voor grotten... de Stijn.
Geert
 |
| Snuffelen in Salle 2000 |
6 opmerkingen:
Hey mannen, een héél dikke proficiat!
Is het daar waar Bibiche vorig jaar gesnuffeld heeft, op de zolder van de grot?
goe bezig mannen, goe bezig !!!!
Dagobert
Aha da's snel gezien.
De Salle 2000 ligt in de onderste regionen van de grot, niet zo heel ver van de ingang (40 min). Het is in een zijréseautje van de galerie Champagne.
Nu maar hopen dat wij niet-sifonduikers binnenkort ook die meters post-sifon ook kunnen bezoeken.
Tot ziens,
Geert
Gefeliciteerd met deze mijlpaal!
Dit is weer een grote stap verder. Hopelijk komt de droge passage er snel. Toch zie je maar weer dat, ook al denk je alles te kennen, er nog nieuwe passages mogelijk zijn.
Een grot is nooit 'gedaan'.
Jos
proficiat
Een reactie posten