Zola, Dreyfus en de Grotte de la Fosse aux Ours

Het zal je verbazen dat er een link is tussen de FAO en de zaak Dreyfus, en de link is ook maar dun, maar toch...

Eerst even in het kort de geschiedenis van deze zaak uit het eind van de 19-de eeuw.
Dreyfus was een officier in het Franse leger (en van Joodse afkomst) en werd beschuldigd van spionage met Duitsland. De zaak liep uit de hand toen één van de bekendste Franse schrijvers Emile Zola een pleidooi publiceerde tegen Dreyfus, "J'accuse...!". Het resultaat was een verdeling van de ganse bevolking in twee kampen, één voor en één tegen Dreyfus. De journalistiek was ook flink in de weer voor en tegen, en de politieke journalist van het dagblad "Le Petit Journal", Ernest Judet(1), was een felle voorstander van Dreyfus onschuldigheid. Hij viel Emile Zola fel aan in het dagblad en publiceerde in 1898 een artikel waarbij hij Emile Zola's vader (oud officier) beschuldigde een dief te zijn. Naar verluid was dit gebaseerd op valse documenten die Judet had bekomen van de generale staf. Judet en "Le Petit Journal" werden dan ook veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding.
Tot daar het verhaal, wil je meer weten over al deze intriges, moet je maar verder lezen op wikipedia.

Wat heeft dat nu te maken met de FAO?
Wel de eerste dag van de exploratie hebben wij in de "Salle du Papier Journal" een aantal krantensnippers gevonden waarvan de afkomst en ouderdom moeilijk te achterhalen zijn. Er staan geen datums op de snippers, maar er zijn wel enkele aanwijzingen. Het dagblad is Franstalig en er wordt geschreven over 'Allemagne', wat aangeeft dat het een vooroorlogse krant is (voor WOII). Op één snipper kan men ook de naam 'Ernest Judet' lezen, en ook 'état-major'. Deze zaken gelinkt maken dat er veel kans is dat het gaat over de bovengenoemde zaak, en dat de krant dus van het eind van de 19-de eeuw is, of het begin van de twintigste.
Een ander mysterie is: hoe komen die krantensnippers in de FAO terecht? Aangezien we in de grot her en der eieren gevonden hebben, dachten wij aan vossen, maar Bibiche wist ons te vertellen dat het mogelijk het werk is van een steenmarter. Eén ding is zeker, geen mens is ons voorgegaan in de FAO en deze ondertekenaar was de eerste die de Salle du papier Journal mocht aanschouwen.

Geert

Krantenknipsel uit de "Salle du Papier Journal"

(1) Ernest Judet (1851-1943) fut le directeur de 1892 à 1904 du plus grand journal français de la fin du XIXe siècle, Le Petit Journal.

Genesis

De blauwe plekken van vorige week zijn nog niet weg of we zaten dinsdag 13, 9u30 alweer in de fao. Ik heb me laten overhalen om verder te werken aan de serpente... samen met Stijn.
De luchtstoming zit nu in de omgekeerde richting, merkwaardig. In het mini-mini-eindzaaltje ruimen we blokken en de schepping van ruimte zit op het goede spoor. Weldra komt de toekomst in zicht en we hebben de keuze uit vier richtingen. Aangezien de oorsprong van de wind niet duidelijk is stel ik voor om 'Iene Miene Mutte' te doen, maar m'n speleopartner vindt dit een te weinig wetenschappelijke keuze en dus laten we alles na x uren blokken ruimen even bezinken.
Aangezien het scheppingsverhaal niet af is, en ook niet vordert zoals het in onze geesten ronddoolt, kiezen we het hazepad. We besluiten de zoektocht naar stroming, water en ruimte elders verder te zetten.

Iedere keer we op het niveau komen van 15m boven de laagwaterstand, blijken alle mogelijke passages naar beneden dicht te zitten met natte, vettige klei. Dit niveau komt overeen met de hoogwaterstand (als de Nou-Maulin vol staat) en de leemafzettingen zijn hier alom tegenwoordig. In de champagne is geen waterstroming maar het opkomende en aftrekkende water laat slechts kleine spleten na, verder zit alles dicht. Op de doorsnede van de topo is dit duidelijk te onderscheiden.
Tot hier de achtergrondinformatie.

Nog steeds is het te warm buiten, waardoor de luchtstroming eerder flauw is, maar aan de Champagne Amont (een nevenreseau van galerie champagne) vinden we dan toch een interessante plaats met duidelijk voelbare wind. We menen ieder gaatje in de grot te kennen, en we zijn dan ook verwonderd een niet geëxploreerde ruimte te ontdekken in de amont. Euforie alom, want dit moet dé passage naar het water worden, ideaal gelegen, boven de rivier, luchtstroming, één vaste wand (en rest blokken), echter een kleine desob verder zien we dat alles opniew dicht zit.

Om de dag af te sluiten werken we nog wat aan ons comfort, een passage waar al eens iemand met z'n kl?!-; aan bleef hangen hebben we nog wat opgekuist zodat het nu vergelijkbaar is met de E411.

Verdere planning: serpente te herzien en nog eens gaan werken wanneer we weer wat courage hebben, en vooral een lagere temperatuur afwachten zodat er meer luchtstroming is in de grot. Indien we een gecolmateerde passage vinden met luchtstroming kunnen we misschiens proberen om er één uit te graven, er zijn meerdere kandidaten met een afstand van 5 à 15 meter tot de rivier.

We staan terug buiten om 18u30, 9 uur gegrot -
en we zagen dat het goed was. We zijn echter de telling van de dagen verloren...

Geert

Enkele snapshots, kwaliteit... volgende keer beter

Vraagstukken

De zoektocht naar een sifon-shunt gaat verder. Het doel is, om de ondergrondse rivier die de duikers in de maand september ontdekten te vinden via een droge passage (zie: http://sc-cascade.blogspot.com/2011/09/aquafun.html  ). We hebben ons hier in vastgebeten en Stijn's grotneus zegt dat het niet ver meer is.... echter de moeilijkheidsgraad wordt steeds hoger. De toegangsweg naar de huidige werkplaats gaat van sportief naar zeer sportief en onze activiteiten beginnen eerder te gelijken op werk ipv. hobby... nogal een geluk dat ook m'n werk een hobby van me is ;-)
Hierna het verslag van twee dagen bezigheidstherapie.
G.

Vrijdag 2dec zijn Geert en Stijn na een duikoponthoud met Kevin doorgereisd naar Rochefort. Rochefort, stad met vele ondergrondse vraagstukken, en lekkere trappist hoor ik je denken. Het sifon-shunt vraagstuk is één daarvan en het houdt ons al een tijdje in de running. Om meer te weten te komen hebben we de topo van de nieuwste stukken aangevat. Er werd onder meer een nieuw stuk in de ingangszaal opgemeten. Ook de uitgegraven Eurotunnel, richting rivier, werd in cijfers omgezet. Allerbelangrijkste was natuurlijk de nieuwe Salle 2000 en haar buizen.

Topograferen brengt je in alle uitersten van de grot. Een uitgelezen moment om alles nog eens goed te besnuffelen. Details ga ik besparen. Grote overwinnaar is het eindpunt van vorige sessie. Deze buis van ondertussen meer dan 15m lang kronkelt zich voorbij de zaal, in de richting van de rivier. Eén van de belangrijkst troeven is de tocht. Het einde van deze slang (Boyau Serpente) zit nog een kleine 10m van de rivier. Er is wel nog een behoorlijk hoogteverschil van ongeveer 20m te overbruggen. In mijn ogen onbelangrijk, aangezien op die plaats in de rivier een hoge instortingszaal zit.

Tot zover de theorie.

Woensdag 7dec hebben Geert en Stijn er een nieuwe werksessie gehouden. Er werd enkele meter gestegen in een schouwtje. Na het koortsachtig lospeuteren van blokken boven m'n hoofd, leek alles dicht te lopen. Vreemd genoeg is de tocht er ook gedraaid naar aanzuigend. Op het punt de boel vaarwel te zeggen kon ik net ver genoeg komen om een vertrek  te zien. Opnieuw een haakse bocht en enkele meter uit te graven laminoir met een opening op het eind. Dit wetende in combinatie met de goed voelbare tocht, ben ik te vinden voor een volgende sessie. Dat niet iedereen warm loopt voor de venijnige slang is ondertussen wel duidelijk. Hopelijk lost de grot ons binnenkort uit z'n greep.

Stijn

't zijn ook altijd dezelfde die werken ...