Op 2 september werd, na een groot aantal werksessies, de verbinding gerealiseerd tussen de Haminte grot en de Wuinant.
Deze droge toegang werd reeds gezocht sinds 1987 (lees in Regards no5 1989). Door de herpositionering van de topografie en mede door het gebruik van technische hulpmiddelen kon, de afgelopen jaren, de zoektocht meer gericht gebeuren. Verschillende clubs en de hele resem aan exploratiekennis werden ingezet om dit resultaat te bereiken!
Je kan er alles over lezen op deze blog en ook op die van GRSC en SC Avalon.
http://grsc.over-blog.com/
https://scavalon.blogspot.com/
We merken op dat de Wuinant en Haminte grotten afgesloten zijn. De grot is sinds vele jaren in beheer van de GRSC.
Voor twee Cascade explo-leden/duikers was ons bezoek op 20 september aan de Wuinant via Haminte dé ervaring van hun leven.
Lees hierna het relaas door Randy.
Geert
Zaterdag 19 september, de vooravond van een grote dag. Voor de tiende maal alle spullen controleren om zeker te zijn dat alles voorhanden zal zijn morgen. En om de indruk te wekken bij de ervaren jongens dat ook wij goed voorbereid zijn natuurlijk.
Nog eens het mailtje lezen van Stijn, voor de honderdste maal waarschijnlijk. Wat zou die nu bedoelen met 'een selectief smalle passage'. In plaats van de vraag te stellen aan de kenners voelde het gewoon beter om mezelf wijs te maken dat dit slechts een restrictie zou zijn van enkele meters, tussen het Haminte stelsel en de Wuinant grot. Ik wist toen nog duidelijk niet wat ons stond te wachten. En dit was wel beter zo, anders was ik zeker thuisgebleven.
Nog even nadenken, zijn wij hier klaar voor? We nemen deel aan een activiteit van de explogroep waarvoor toch wel wat ervaring vereist is. Voor mij pas grottocht nummer 4. Voor Davy de allereerste tocht, en direct de legendarische Wuinant. Zou het wel ok zijn om mijn vriend hierin mee te sleuren? We weten op voorhand dat ervaring een vereiste is om deel te kunnen nemen aan explo. Toch is er 'iets' wat mij aantrekt om mee te gaan met deze mannen. En ook is er 'iets' vanbinnen waardoor ik geloof dat het 'wel zal lukken', wat er ook staat te wachten. Ik duik reeds 15jaar samen met Davy, waardoor ik ervan uitga dat ook hij klaar is om dit avontuur aan te gaan. Uiteindelijk ga ik slapen met de gedachte 'dit zal wel lukken'. Het lukt me dan ook snel om de slaap te vatten, tot het akelige geluid van men GSM me tegemoet komt tijdens het ochtendgloren.
Zondag 20 september, DE grote dag. Ook al ontbreekt het ons aan ervaring, het besef dat een bezoek aan de Wuinant een kans is uit de 1000, dat is er wel. Na het lezen van de spannende blogs heb ik wel het gevoel een klein beetje mee te zijn in dit verhaal. Davy ophalen in Brugge en dan richting Luik. Tijdens de vroege uurtjes op zondag ontbreekt de grote massa verkeer op de Belgische wegen waardoor we vlot EN op tijd ter plaatse zijn en waar we Stijn, Geert & Kris treffen. Iedereen heeft er duidelijk zin in. Even is er twijfel om al dan niet neopreen aan te trekken. Maar wanneer Stijn ons vertelt dat als we de Leopard grot en 'het zwembad' willen zien we best onze neopreen aantrekken dan is de beslissing snel gemaakt. Nog even polsen wat bedoelt wordt met 'selectief smal' krijgen we een oppervlakkig antwoord, vermoedelijk om ons als beginners niet te bang te maken. Met een gerust hart trekken we richting de ingang.
Wanneer Stijn plots de ingang aanwijst dan begint mijn hart wat sneller te kloppen. Excuseer me? Zijn er alternatieven?? Toch is het gevoel dat ik de Wuinant wil aanschouwen sterker dan de angst. De volgorde waarin we zullen afdalen wordt nog afgesproken en als 2e mag ik Geert volgen naar beneden. Wanneer al snel blijkt dat dit geen ruime grot zal zijn begin ik mij toch zorgen te maken. Ik haat namelijk kleine ruimtes, en heb nog nooit eerder de mentale klik kunnen maken om me door smalle tunnels te wringen. Ik pols eens bij Davy en omdat hij zo rustig blijft beveel ik mezelf om kalmte te bewaren. Nerveus vraag ik elke paar meter aan Geert of het terug breder wordt om de hoek. Die slaagt erin om me te kalmeren door te vertellen wat ik wil horen 'ja hierna is het terug iets breder' dus ik blijf volgen. Aan deze tunnels echter blijkt geen einde te komen, zo voelt het toch aan. Toch, denk ik bij mezelf, heb ik voldoende lucht en omdat er af en toe es een spleet is waar ik mijn arm kan strekken lukt het mij om kalm te blijven. Ik probeer te denken aan de beloning die zal volgen en terwijl lukt het om centimeter per centimeter vooruit te komen. Net wanneer ik begin te geloven dat deze smalle gangen nooit zullen eindigen begint alles wat ruimer te worden en hoor ik de geruststellende woorden 'we zijn in de Wuinant'. Op dit moment waren dit de woorden die ik zo nodig had, en uiteindelijk zijn die er ook gekomen. Trots op mezelf dat ik zo ver ben gekomen, maar wel bewust negeren dat we dezelfde weg moesten terug keren. Trots op mijn makker Davy ook, want die had dit zomaar gedaan tijdens zijn eerste grottocht. Respect voor de ervaren speleo's want die doen dergelijke passages wel vaker. Er zijn toch wel een paar redenen waardoor ik opkijk naar die mannen.
Wat daarna allemaal volgt is moeilijk te 'beschrijven' als kersverse speleo, aangezien het mij nog ontbreekt aan juiste terminologie etc. Het is ook moeilijk om dit allemaal te herinneren. Er waren gewoon teveel indrukken om deze allemaal te verwerken. Maar hier bevind ik mij dan, in een prachtige adembenemende sprookjesachtige wereld. De galerijen worden steeds ruimer en waar ik ook kijk, ik kan blijven genieten van de vormen, kleuren & concreties. Gretig vragen we uitleg aan het team, die ons alles vertelt wat wij willen weten. Het gevoel is moeilijk te omschrijven, maar ik herinner mij nog als kind toen ik nieuwe ervaringen opdeed, en dit gevoel is precies hetzelfde. Verwondering en ongeloof bijna, dat dit zich allemaal net onder onze voeten kan bevinden. En dankbaarheid, dat we dit met onze eigen ogen mogen aanschouwen. We zijn nogal verwend, terwijl anderen hier jaren keihard hebben voor gewerkt, krijgen wij zomaar een tripje Wuinant cadeau. Ik had al vele foto's bekeken als 'voorbereiding' op deze trip. De realiteit echter is nog een hele andere ervaring en hier kan geen enkele foto aan tippen.
Honderden meters galerijen passeren we, het blijft maar gaan, de ene nog mooier dan de andere. De weg is mooi afgezet om de invloed van de mens op deze fragiele omgeving te beperken. Heel mooi werk geleverd door de clubs die hier keihard hebben gewerkt. Op sommige plaatsen liggen zelfs borstels om onze moddersporen terug uit te wissen.
Tijdens een bezoek aan 'het zwembad' waarvoor we de eer hebben om door een sifon te kruipen met slechts 15cm lucht onder het plafond blijkt al snel dat ook Davy zich kiplekker voelt bij natte speleo en schrikken we ons te pletter wanneer Stijn plots een aanloop neemt en volle geweld in het 'zwembad' plonst. We wisten op dat moment niet dat het daar diep genoeg was en hadden dit niet zien aankomen. Gretig maken we gebruik om ook een plons te wagen in dit metersdiepe bad.
Wanneer we aan een sifon komen die volledig onder water staat besluiten we om te keren. Terwijl ik tijdens de heenweg reeds constant alle richtingen heb uitgekeken, verbaast het me dat op de terugweg deze wereld weer steeds anders blijkt te zijn. Fantastisch gewoon.
Op de terugweg volgt nog een fotoshoot door onze experts Stijn & Geert. Zowel Davy, Kris als mezelf spelen voor model, onder de modder weliswaar.
We bezoeken nog, met een deel van de groep, de Leopard grot. Ook deze is fantastisch mooi en Stijn legt uit waar de Leopard grot zijn naam haalt en toont ons ook waarom.
Daarna is het richting uitgang. Plots wordt alles terug nauwer en pas nu begint mijn hart in mijn keel te kloppen. We moeten nog terug door de Haminte. Ik kijk nog even naar Davy maar die blijkt heel kalm te zijn. In het heengaan is het ons gelukt dus tijdens het terugkeren moet het gewoon ook lukken. We wringen onszelf door de nauwe gangen en 70 minuten later zijn we terug aan de uitgang. Het licht en de buitenlucht doen goed. Nog even baden in de Magne om af te spoelen en daarna richting de auto. Nog even onze ervaringen delen en moe maar voldaan trekken we huiswaarts.
Wanneer ik s'avonds uiteindelijk in mijn bed glijd kan ik de slaap toch niet vatten. In mijn hoofd zit ik nog steeds in de grot. Omdat ik nochtans moe genoeg ben vraag ik me af waarom ik niet kan slapen en traag sijpelt het besef binnen dat dit wel eens adrenaline kan zijn. 'sMorgens sta ik op met het gevoel dat ik reeds terug wil. Ik begin te begrijpen dat speleo een verslavend effect heeft. Op naar meer dus….
Randy
