Magne...

Marne, Magne, het lijkt op mekaar, maar er zitten honderden kilometers tussen...

Begin dit jaar leerden we dus toevallig de Magne kennen, en ook wij geraakten in de ban van de collecteur van de Wuinant.

Retour naar Foret dus, waar we werken in enkele grotjes die boven het traject van de Wuinant liggen, de ultieme droom; het vinden van een droge toegang tot de Wuinant post-sifon. Wij zijn echter niet de eersten die hierop hun tanden stuk bijten. Clubs La Rousette, SCB, ABYS, ... alle hebben tevergeefse pogingen gedaan om er door de karst te raken. Nu, 20 jaar later, is het moment aangebroken opdat enkele enthousiaste speleo's er een nieuwe poging wagen, nieuwe technieken kunnen wellicht mee helpen om het ultieme doel te bereiken.

We contacteerden in elk geval de belangrijkste spelers van het terrein, die alle een 'GO' gaven.

Terug naar het WE 22 en 23 augustus. Een 5 koppige ploeg bestaande uit leden van Cascade en Speleo Nederland strijkt neer te Foret. Het moment om de omgeving beter te leren kennen. De activiteiten zijn; desob, graven, topo. Het betere inzicht in de ondergrond geeft ons in elk geval nieuwe ideeën en moed om er verder te werken. We mochten enkele meters première optekenen, met zicht op meer...

G.

Weinig tekst, maar ter compensatie enkele sfeerbeelden:

 

Hittegolf

Hittegolven en watersporten, een ideale combinatie om de dag aangenaam door te komen.

Een driedaagse is van start gegaan aan de watervallen van de Pille.
De fiche met canyontechnieken die we eerder gemaakt hebben was niet optimaal bevonden. Met aandacht voor detail hebben we deze dan ook compleet over gedaan.

Daarna ging de reis door naar de bronnen van Signy.

Bij de vorige duik in de Gibergeon werd een groot blok zichtbaar waar enige beweging in zat. Het idee ontstond om dat blok opzij te schuiven zodat de doorgang groot genoeg zou zijn om geen flessen te moeten uitdoen. Er zijn drie duiken nodig geweest om dat blok op z’n plaats te krijgen, en om finaal te beseffen dat het voorbij het blok te krap is om verder te werken. Komt erop neer dat we het blok op één of andere manier moeten verdwijnen willen we hier ooit vorderen. Onze radartjes zijn bijgevolg volop aan het werk geslagen.

De laatste afspraak ging door aan de Fosse à Vaux waar enkele vrienden tot de vaststelling gekomen waren dat de versmalling opnieuw dicht zit na de wintercrue’s. Dit euvel zal zich telkens herhalen en betekent ongeveer een half uurtje keien doorduwen met de voeten op een diepte van -17m. Eens de passage terug vrij heeft Karel gaandeweg enkele lijnvlotters aangebracht, want de lijn heeft de nijging zich telkens weer in te graven.

Hierbij is het duikseizoen voor geopend verklaard, wordt vervolgd...

Verlengde weekends...

Verlengde weekends, de uitgelezen kans om het net iets verder te zoeken als gewoonlijk.

Vanop de camping in Signy ging het drie verschillende richtingen uit.

Ons eerste mikpunt ging door in de Perte des Mazurettes waar we nog steeds hopen een rondgang te creëren. Vanuit de Boyau des Taupes zijn er opnieuw 9 bakken gesleurd. Alles kwam van een puinberg 10m ver in de buisvormige gang. Telkens wanneer we iets afgraven van die berg wordt het onmiddellijk terug aangevuld van hogerop. Zeer frustrerend en bij momenten erg beangstigend om het puin in je richting te horen schuiven en denderen…Wat zou daarboven toch kunnen zitten, en hoeveel bakken moeten nog volgen? Naast de hoopgevende wind hebben we af te rekenen met zeer modderige omstandigheden. Het zal nog niet voor morgen zijn, maar we geven nog niet op.

Een andere pijl hebben we gericht in de Resurgence de Gibergeon. We knutselen al een tijdje aan het idee om onder water te kunnen boren. Er is opnieuw een test gebeurd met een handboor, maar dat hebben we snel laten varen wegens inefficiënt. Ik ben ooit ‘no mounted’ voorbij de versmalling geweest om vast te stellen dat er nog een versmalling op volgt, maar dat zijn zorgen voor later. De bodem van de eerste versmalling bestaat uit een groot blok. Om de duik toch nuttig in te vullen werd dat blok uitgegraven en uiteindelijk kwam er beweging in dankzij de koevoet. Yes! Bij een volgende zou dat moeten lukken om die opzij te krijgen. Tussen de keien door werd ook een nogal akelige ontdekking gedaan. Op het eerste zicht leek het op een kei, maar dat was het niet. Achteraf bleek het een ontstekingsmechanisme te zijn van een granaat, waarschijnlijk gedumpt. Later werd dit aan de politie toevertrouwd. Het is wel iets waar we rekening mee moeten houden in de toekomst. Niet alleen onder water maar in alle putten waar ooit zichtbaar gedumpt is in de regio.

Onze laatste krachtinspanning ging door in een perte van bovenvermelde bron. Bij ons vorige bezoek hebben we de ingang proberen te vrijwaren na een instorting door er een buis in te plaatsen. Ook nu was er een verschuiving gebeurd, maar in mindere mate. Eens de ingang terug vrij was hebben we voor een betere verankering van de buis gezorgd en er voorbereidend werk gedaan om de overgang van buis in de vaste rots te voorzien. Ook het uitklimmen van de buis werd anders aangepakt. Bij een volgende zouden we dit moeten kunnen afwerken, al blijft de ingang nog steeds gevoelig voor aardverschuivingen…De wind is ook hier ons houvast in een ‘paradijs’ van oud ijzer en boomwortels aaneengekoekt met slijk.

S.

Top trainingsparcours!

Met enige vertraging zouden we toch graag meegeven dat er nog enkel broches zijn bijgeplaatst in de Nou-Moulin. Meer bepaald in de putten van de Bivouac.
Er zijn nu verschillende leuke parcours te bouwen. Eén put verlangt enige voorzichtigheid, maar die waarschuwing hebben we ook aangebracht bovenaan de put. Weet ook dat de ingang 'Des Tonneau' of de middeningang start met een selectieve versmalling. Praktisch: Met een touw van 60m en een 15tal mousquetons kan je er alle kanten uit. Er zijn momenteel geen maillons aanwezig die de rappels zouden vergemakkelijken. Veel plezier!

Le Nou(veau)- Maulin

Een tweede 'herinrichtingsgolf' in de grot was er ééntje met steun over landsgrenzen en taalstelsels heen.
De eerste golf dateert al van 2011 en bestond toen uit het plaatsen van 10 nieuwe broches (zie http://sc-cascade.blogspot.be/2011/04/nou-maulin-aflevering-3.html ). Er is ook al sprake van een derde golf.

De tweede golf had twee doeleinden:
Ter eerste het baliseren van de Gruyère en ten tweede het verwijderen van de kabel in de Bivouac en herequiperen van de putten daar.

Het baliseren vanuit de Grande Salle naar de verschillende fonds bestaat uit fluoriserende pijltjes. Er zijn twee parcours uitgezet, en steeds van boven naar beneden gericht,  al is het mogelijk ze vanuit beide richtingen te spotten.
Het eerste parcours (belangrijke secours route) gaat vanuit de Grande Salle naar de Metro. De andere route, summier gebaliseerd gaat vanuit de Grande Salle naar de Bivouac.

Tweede belangrijke verandering in de grot is, dat de stalen kabel verwijderd werd uit de putten van de Bivouac. De weinige ankerpunten die de kabel nog op z’n plaats hielden werden vakkundig verwijderd. In plaats daarvan zijn er nu 12 nieuwe broches.
De 3 putten van de Bivouac liggen parallel aan elkaar en zijn op meerdere niveaus met elkaar verbonden. Het is dan ook een uitgelezen plek om technieken te oefenen.
Bij het plaatsen van de broches werd erop gelet dat het steeds mogelijk is om in rappel te zakken, wat trouwens het geval is in de ganse grot. Op die manier is het mogelijk om geen twee keer dezelfde passage te moeten nemen en als het ware een gigantische 8 te volgen. Niet enkel speleotechnieken zijn van toepassing, ook canyontechnieken komen uitvoerig van pas!

Dat brengt ons bij het feit dat een escape uit de Bivouac zonder de kabel en zonder touw af te raden is.  Je bent een oen (zouden onze Nederlandse vrienden zeggen) om met een dreigende crue de Bivouac te bezoeken en dan niet op tijd aan de Gruyère te beginnen. Het zou wel eens kunnen dat je het dan een tijdje zal mogen uitzitten onderaan de putten van de Bivouac. Die putten zijn van onderuit gemakkelijk te beklimmen tot boven het crue niveau.
De Metro is een ander verhaal. In decrue heb je daar meedere hangende sifons. Als je in rappel vanuit de Grande Salle komt afgezakt, en je hebt geen weet van de secours route door de Gruyère terug naar boven kan het wel eens mis gaan. Zeker met opkomend water! Maar zoals gezegd blinken er nu pijltjes op cruciale plekken. Zoals iedereen wellicht weet kan je vanuit de Grande Salle naar buiten via de Trou Souffleur.

Tijdens de derde golf zullen we nog enkele broches bijplaatsen in de putten van de Bivouac, dit geeft optionele routes.
Waarschijnlijk zullen er ook maillons komen op de verschillende rappelstellingen. Mogen we vragen geen mensen te laten afzakken door de broches, en de rappels statisch te doen. Dus het touw enkel door de broches halen wanneer het niet belast is. Er zijn enkele voorbeelden te vinden in de grot van broches die na jaren van rappelsslijtage maar half zo dik meer zijn!
Praktisch:
Voor een klassiek speleo equipement heb je snel 50m touw en 15 mousquetons nodig.
Voor een rappel-doorsteek moet 40m touw volstaan.
Moest je zak al klaar staan, we geven een seintje wanneer de derde golf gepasseerd is.

Stijn.

Sinterklaas in Bure...

Het was al lang geleden dat ik op 6 december nog eens zo vroeg ben opgestaan. Deze keer niet van ongeduld of nieuwsgierigheid, maar wel omdat er besloten was om al aan de grotingang af te spreken terwijl de pieten nog hun laatste uren waren aan het kloppen. Geen cadeau, dus. 

Voor Kenneth en mijzelf (Maxim) was het de eerste keer dat we een bezoek zouden brengen aan de Bure. Spannend, want het belooft een weekend met resultaat te worden. Met nog wat slaperige ogen – maar wel met een volle maag – beginnen we onze afdaling tot aan de sifon die we eerst vakkundig horen leeg te pompen vooraleer we een passage kunnen maken. Opgepompt van enthousiasme omdat dit wel eens onze eerste première zou kunnen betekenen, besluiten we om tijdens het twee uur lange wachten toch nog eens op verkenning te gaan. En met resultaat. Op nog geen vijf meter van het begin van de sifon vinden we een dichtgeslibde gang waar we heel hoopvol over zijn. Stijn daarentegen heeft het feest moeten missen, want die lag te snurken bij de pomp. Hoe dan ook: op dag twee ging Stijn ook eens kijken en ook hij was even euforisch als wij. Hoe kan het ook anders? Wanneer we tijdens ons volgend bezoek weer twee uur moeten zitten schimmelen kunnen we tenminste graven in een nieuwe, hoopvolle, gang.

Het gebrom dat we horen wanneer we lustig in onze nieuwe gang aan het graven zijn komt niet van een slapende beer, maar wel van de waterpomp die z’n dienst bewezen heeft. Tijd om de doorsteek te maken. ’t Is eens iets anders om droog door een sifon te kruipen, maar de grijns die op ons gezicht stond omdat we droog gebleven waren stond niet lang op ons gezicht. Nog geen minuut later zouden we het ondergronds meer (heb je ’t al anders geweten in een grot?) mogen doorsteken. Deze natte passage heeft trouwens de passende naam “Passage de Balzac” gekregen, net omdat je met uiterste precieze nat wordt tot aan je … Balzac. 

Terwijl ik naar boven klim in een helling van slijk bedenk ik dat na Sinterklaas de Kerstman komt, waarop ik aan koud winterweer en kerstballen denk. Een warm wintergevoel zou wel op z’n plaats zijn. En dat krijgen we enigszins ook, want eens we helemaal naar boven geklommen zijn komen we in de prachtige recent ontdekte galerij. Wondermooi. Toch maakt de pracht snel ruimte voor het verzetten van wat werk. We bekijken de mogelijkheid om een reeds gevonden potentiele doorgang uit te graven, maar als snel stoten we letterlijk op hard gesteente. Jammer, want hier houdt onze dag voorlopig op.

7 december, weer vroeg uit de veren om te vertrekken. Eerst wat discussiëren over wie wat zal doen want er zitten intussen een paar zieken tussen. Het was dan ook sinds gisterennacht buiten aan het druipen, maar voor zo ver ik weet heeft de Passage de Balzac daar weinig mee te maken.  Stijn, Geert en ik besluiten om verder te gaan werken in de Bure. Samen dalen we weer af om vast te stellen dat de sifon nog steeds goed leeg staat. Perfect. Vanaf de Passage de Balzac beginnen Stijn en Geert met topograferen tot op het tot nu toe verst door ons bekende terrein. Ikzelf besluit om terwijl zij topograferen ineens verder door te trekken om wat voorbereidend werk te doen aan de nieuwe werkplek. Niet veel later ben ik klaar, wanneer Stijn en Geert perfect getimed toekomen om mij verder te helpen. We zetten een 6-tal picures en krijgen zo zicht op een nieuwe passage. De magerste van de groep (ikzelf) probeert om af te dalen in de pas gemaakte gang, maar zelfs ik blijk niet mager genoeg te zijn om een doortocht te kunnen maken. Op het einde van de werkdag vinden we dus een zeer hoopvolle gang, waar zeker iets achter verstopt zit. Helaas moeten we terug naar boven trekken, want er is toch nog te veel werk aan de winkel.

3 weekends in een notendop

De gunstige weergoden van september lieten ons toe om onze duikwerkzaamheden te Signy l'Abbaye verder te zetten.

Het project dat onze speciale aandacht kreeg was de bron van de Vaux. In vorige verslagen kon je al lezen over de duikwerkzaamheden in deze bron. Nu de collecteur weer toegankelijk is, zijn de duikers actief in de 100-meter lange gang. We profiteren van het droge weer, de zichtbaarheid is dan goed en dit vergemakkelijkt de exploratie.

  Hierna een samenvatting van meerdere weekends:
Eerst werden de oude duiklijn vervangen door een beter equipement. De oude duiklijn bestond uit een allegaartje van lijnen en markeringen. Na het vervangen van 93 meter lijn in de collecteur (het eindpunt van de vroegere exploraties), kon dan de explo worden verder gezet. Een stijgende schacht geeft uiteindelijk oppervlak. De S1 werd zo door Stijn overwonnen op 4 oktober 2014! Tussendoor werd ook de onderwater- en bovenwatertopo opgenomen, zodat we nu een mooie topo hebben kunnen realiseren van de volledig S1.

  Samengevat: De S1 is 143m lang met een maximale diepte van -17m, de collecteurlijn is gemarkeerd elke 5m. Gemiddeld is de ruime tunnel ongeveer 2 hoog en 4m breed. Einde op een puinberg, dan een verticale schacht van 14m, en oppervlakte in een ruimte waar de rivier tussen de blokken stroomt. We zitten hier onder een grote oppervlaktedoline.
Verdere explo is voor het volgend duikseizoen.

In première, ontwerp van de topo van de Vaux (coupe)

Naast de Vaux trekt een verdwijnpunt van het systeem van de Gibergeon onze aandacht. De perte ligt boven een kilometers lang traject richting de Gibergeon resurgentie. In deze perte hebben we nu een buis geplaatst die de toegang veiliger (stabieler) maakt. Eenmaal dit kunstwerk is afgewerkt kunnen we dan verder graven in de diepte.

De buis mocht echter wel een maatje ruimer geweest zijn, want Stijn geraakte nog nauwelijks buiten ;-( , dus we gaan nog wat aanpassingen doen.

Wordt vervolgd.