Terug naar het verleden...

Onze activiteiten in Signy(F) liggen nu even stil, want de bronnen zijn te troebel om er te duiken. Minstens 2 weken droog weer is nodig om voldoende zichtbaarheid te hebben. We zitten echt wel op hete kolen om er verder te doen...

Vorige zaterdag hebben we een sprongetje gemaakt in het verleden. Jaren terug hebben we wat rondgehangen in Viroinval, en aangezien dit op weg ligt naar Signy (F - waar we nu regelmatig te gast zijn), hebben we opnieuw wat rondgekeken in deze vergeten sector.

In een grotje vinden we een mogelijk vervolg, en een snelle desob geeft een klein vervolg van een 5-tal meter kado. Een verdere explo lijkt echter uitgesloten, want de wel goed voelbare tocht komt er uit minuscule gaatjes. Dus we kramen op en begeven ons naar andere oorden.
Op naar 2 oude bekenden, Tom & Jerry. Dit zijn 2 grotjes waar we in het verleden wel een 10-tal sessies hebben doorgebracht. Met een koude (storm)wind op kop hebben we Tom over vele meters breder gemaakt, maar finaal is het slavenwerk en hebben we de werken stopgezet. Nu x jaar verder komen we nog eens poolshoogte nemen, en we komen al vlug tot hetzelfde besluit. Aan de luchtstromingen in de grotjes hebben we nooit kop noch staart gekregen, deze keer blaast Tom, een wind van 3°C!

De eerstkomende tijd  willen we ons concentreren op de topo van de Fosse aux Ours, zodat die eindelijk eens kan gepubliceerd worden.

G.

 

 

De beer en de vos

Er was eens.....

Geen nieuws betekent niet dat we stilgezeten hebben deze winter. We broeden nog steeds op verschillende projecten.

Ons grootste werk tot nog toe lijkt stilaan een eindvorm te krijgen. Dit mag gerust letterlijk genomen worden, want het werd een topotocht in de onderste regionen van de FAO. Een paradijs van scherpe blokken en stomend water.  Mogelijke vervolgen werden onderzocht. De wind is er goed vertegenwoordigd maar het vinden van een aantrekkelijk vertrek in dit labyrint is andere koek. Er werd gemeten en genoteerd tot we verkleumd waren.

Op zondag hebben we een oude bekende opgezocht, namelijk de Trou des Renards tussen Jemelle en Rochefort. Hier kregen enkelen van ons, zoveel jaar geleden te maken met de explomicrobe. Dit strijdtoneel was voor ons een belangrijke leerschool.
Deze grot is als het ware een mini versie van wat er onderaan te zien is in de FAO. Bij ons bezoek werd vooral naar de veiligheid gekeken. Deze doline en grot zijn nog steeds in beweging met zeer onstabiele toestanden als gevolg. Ook de verbinding naar de rivier werd opnieuw uitgediept. We raden een bezoek aan deze grot dan ook af vanwege z'n onbetrouwbaar karakter.

Op weg naar Vlaanderen hebben we enkele omwegen gemaakt langs pittoreske steengroeves.

Onderingang van de Trou des Renards

Topo uit 2007 van het rivierdeel, ziet er nu alweer wat anders uit
en de sifon is een 30-tal meter gedoken

Een tip van de sluier

Zo zoetjes aan kunnen we wat meer details prijsgeven over onze jongste werf. Met onze exploploeg zijn we al enkele weekends aan het werk in Signy l’Abbaye in de Franse Ardennen. Het dorp is vooral bekend voor de grot Perte des Mazurettes (PDM) en haar twee grote bronnen (zie ook: http://sc-cascade.blogspot.be/2012/10/onderwaterwerken_6.html ). Deze bronnen wateren een gebied van verschillende vierkante kilometers af, maar over deze twee collecteurs is zo goed als niets bekend (duikwerk). De enige toegang tot de ondergrond vormt de Perte des Mazurettes. Als je het debiet bekijkt dat uit de ene bron te voorschijn komt, hoef je echter geen genie te zijn om te beseffen dat de Perte des Mazurettes slechts een sober zijriviertje van het hele systeem is. Kortom, de streek heeft een veelbelovend potentieel (en waar we overigens alweer de eerste premières geboekt hebben). Op het ogenblik zoeken we een nieuwe passage in de PDM, deze zou een veiliger en eenvoudiger alternatief zijn voor de bekende meanders, maar tevens een rondgang mogelijk maken.

Vooraan de Vaux en bovenaan het water uit de Gibergeon

Woensdag en donderdag staken we opnieuw de grens over. Stijn en Geert kennen de streek er intussen al als hun broekzak; voor Kris was het zijn eerste bezoek aan de regio. Door de aanhoudende regenval was de ingangsput van de Perte des Mazurettes veranderd in een indrukwekkende waterval. Door de ligging van de werf houdt een crue echter weinig gevaar in, ook al voelt het wat tegennatuurlijk om bij hoge waterstand een grot in te gaan. De laatste keer waren Stijn en Geert gestopt in een klein zaaltje met een veel te smal vervolg in een dalende spleet. Wanneer we terug in het zaaltje komen, valt ons oog echter op een smalle opening, niet veel groter dan een brikverpakking. De wanden zijn van zachte klei. Omdat klei nog altijd heel wat makkelijker te bewerken is dan harde steen, vallen we met vereende krachten deze opening aan. Vijf graafuren later is de opening veranderd in een tunnel van 40 cm hoog, 70 cm breed en 3 meter lang. Dan is in onze pijp uit en onze spieren voelen even slap aan als de klei die we net uitgedolven hebben. Eén ding weten we zeker: hier komen we morgen zeker niet meer terug. Hoe masochistisch onze hobby ook is, maar ergens moet het nog plezant blijven.

De voeten van de mol zijn nog net zichtbaar

Het weerbericht voorspelt echter niet veel goeds, en de volgende dag blijken de weermannen gelijk te hebben. De regenbuien hangen als een grijs deken over de Ardennen, en onze alternatieven voor iets anders dan een nieuwe graafdag slinken weg. Niemand heeft zin in een dagje prospectie in de gietende regen. Dan kunnen we er maar beter van profiteren dat we met z’n drieën zijn om nog een extra dag aan onze tunnel te werken. Aan de Perte de Mazurettes blijkt het debiet nogmaals verdubbeld. De crue is nu een danteske bruine waterzuil die bulderend in de diepte dondert, maar het equipement hors-crue laat zich ook door deze watermassa niet van de wijs brengen.

We graven nog drie uur door tot onze schouders stram zijn van met de schop te wrikken; onze handen krachteloos zijn door de uitgedolven aarde in bakjes te scheppen en tot onze nekspieren stijf zijn door in een onmogelijke houding met ons hoofd te liggen. De tunnel is nu 5 meter lang en heeft nu ook een naam gekregen: de Tunnel des Trois Taupes (de Tunnel van de Drie Mollen). Toch is het een veelbelovende plek. De wind maakt duidelijk dat er iets achter ligt, en in de verte horen we het vage gedonder van een waterval. Waar crue toch nog goed voor is.

Waar de crue ook goed voor is, is de grote schoonmaak. Onder de muur van water die vanaf het drempeltje aan de ingang binnenstroomt, zijn onze uitrusting en onze touwen in een mum van tijd weer netjes schoongespoeld.

Maar waarom echter moest het beginnen plenzen net op het moment dat we weer aan de auto onze drijfnatte kledij wilden veranderen voor verse, droge en warme kleren?

Kris   

Sifonduiken zonder beestjes

Vrijdag werd een nieuwe poging om de rioolrivier in de FAO/muret te duiken afgeblazen. De 'mise a l'eau' kon al vanop afstand geroken worden. De details van de inspectie aan de waterrand laat ik achterwege. Misschien moeten we de oorzaak van alle ellende aanpakken ipv op een crue te wachten en hopen dat de broeihaard doorsjast.

Nico en Geert waren bereid een handje toe te steken in de Nou-Moulin, met als doel de sifons op te meten. Zowel de 'flessensifon' als de 'lac' werden gedoken en opgemeten. Ons vermoeden ging uit naar een benedenniveau en werd bevestigd adhv de topo.

In de flessensifon

In het lac

Zaterdag werd een spoelduik georganiseerd in de Sourd d'Ave . Dit nevenproject in een best aangename duikgrot is lang nog niet teneinde. Er is momenteel 100m nieuwe lijn aangebracht, terwijl de oude verwijderd werden. Mijn objectief was om de droge galerij te bereiken die momenteel afgesloten is van de buitenwereld door graafwerken van dassen. Deze werd nu wel gevonden en geequipeerd. Om uit het water te komen dient een kleihelling beklommen te worden. Er kan gebruik gemaakt worden van de spit om materiaal aan te hangen vanuit het water. Zo kan men 'light' naar boven en proper terug starten.

Aan de Sourd d'Ave

Daarna richting Den Bosuil voor een namiddag en avond speleoplezier vanuit een luie stoel.
Mooie presentatie Geert!

S.

Exploratiekoorts...

Het was de afgelopen tijd wat stil op de blog, maar dat wil niet zeggen dat we niets hebben gedaan.
In het vorige berichtje kon je vernemen dat we niet direct zitten te springen om de topo in de FAO verder te doen, en dus zochten we wat afwisseling voor het Rochefortgebeuren. Dit alternatief vonden we in het noorden van Frankrijk waar 'een bende van twee' enige malen heeft 'gewerkt', en met een mooi resultaat!

'glazuurwand'

Terug in de tijd: tijdens een bezoek aan een grotje in noord Frankrijk vinden we een blazend gat dat een mogelijk vervolg aangeeft. Na twee dagen werk geeft de passage zich gewonnen, maar het blijkt dat er ook al volk is geweest, aan de andere kant, dus een echte tegenvaller. We vinden de originele passage die toegang geeft tot het reeds gekende deel, maar de 'grotneus' van Stijn vindt onmiddelijk een mogelijk vervolg. Na een suppersnelle desop en nog geen 15min later, ontdekken we een zaaltje met onduidelijk vervolg. Dit zaaltje heeft onderin een mooie glazuurachtige calcietwand. Hier eindigt het eerste deel van de explo.

'Stijn in de dwangbuis'

 In een volgende explosessie richten we ons op een zeer smal vertrek, met een onduidelijke, flauwe wind. Nog een dag verder lijkt dit vertrek op niets uit te draaien, maar terug in de 'dwangbuis' wordt ijverig verder gegraven tot er zicht is op meer... een ‘depart’ naar boven met een formidabele etroiturebreedte die zou moeten kunnen passeren, misschiens, wie weet, eerst nog wat vermageren, Kris bellen, ... ;-) De breedste van de bende gaat er door en is direct euforisch bij het vinden van een tweede zaaltje. Nadat het andere lid van de bende al z'n krachten had gebruikt om boven te geraken, kon ik niet anders dan beamen dat het een mooi gevormd zaaltje is. De inwerking van het water heeft schitterende vormen doen ontstaan, flinterdunne en breekbare messen en prachtig gevormde wanden. Ik mag voorop gaan en de toegang forceren tot een derde zaaltje. Overal zijn er vertrekken. Na enig snuffelwerk blijkt het echte vervolg niet evident. We gaan eerst pauzeren en wat gerief halen, beneden.... (pfff dat wel zeggen straks weer naar boven). Enfin we verdelen het verdere werk, ik zal nog wat aan de etroiture werken, en de rest gaat boven het kap en breekwerk voltooien. 

Ik hoor boven, op zolder, allerlei timmerwerk, en na een halfuurtje volgt de kroon op het werk, dé ontdekking van een vierde zaal, de grootste tot nu toe, en met een mooie decoratie!

 

flinterdunne messen

We schatten de totale ontwikkeling van hetgeen we nu gevonden hebben op een 50-tal meter.
Maar het ene bendelid is nog niet echt tevreden, want hij kan de goede wind niet terug vinden in het zojuist ontdekte réseau. Na nog een halfuur snuffelwerk, en verscholen achter een blok van 200kg meent de 'bendeleider' dé juiste plaats te hebben gevonden. Hoe kom je er in godsnaam bij om daar te gaan zien?, het resultaat is een vertrekkend gangetje. Dat is het werk voor volgende keer, want de dag is alweer om en de weg naar huis nog lang.
Nog een tussenpauze om het speleogerief te spoelen en dan in euforie terug naar België.

In de meest recente explosessie hebben we onze pijlen gericht op het door Stijn ontdekte vertrek in zaal 2. We zijn nu met voldoende volk om ineens ook de topo te doen van het geheel. We brengen ook een balisage aan in zaal 4, zodat de mooiste concreties beschermd zijn.
Door de regen is de grot nu heel wat aquatischer dan de vorige keren, her en der stroomt water.
Na een uurtje desop in het vertrekkend gangetje blijkt dit een lus te zijn, en dus oninteressant. Er zijn nog meerdere vertrekken die wel interessant kunnen zijn, maar we zullen de topo afwachten om te beslissen waar we verder gaan werken. We klokken de topo af op 99m, een 60-tal meter is nieuw ontdekt.

G.

Moddertopografie een nieuwe discipline?

Een kort berichtje over de topo-vordering van de FAO.
Enkele maanden terug hebben we een shunt kunnen maken van de sifons van de Lomme rivier. Het ganse stuk na de eerste sifon is nu toegankelijk voor de niet speleonaut. We hebben wat getreuzeld om met de topo van dit gedeelte te beginnen, want dit is geen leuke klus. Het probleem is de gigantische hoeveelheden modder die dit deel van de grot 'sieren'. Op 27 oktober zijn dan enkele 'zotten' toch begonnen aan deze onvermijdelijke taak. Echt moeilijk om het meet- en notitiegerief proper te houden, maar we hebben nu toch al een stuk ingeblikt (ofte inge-DISTOX't).

De waterstand in de rivier was laag, wat resulteert in een klaterende beek. Dit is eigenlijk het ideale moment om stroomopwaarts verder te exploreren, maar we hadden afgezien om neopreen mee te nemen, zodat we  lekker uit het water gebleven zijn. Het topograferen van de aquatische delen zal voor de volgende keer zijn.

G.

Duikscooterbusiness

Een jaar terug had ik de gelegenheid om met de duikscooter van Steven een toertje te maken. Zo'n  Gavin duikscooter is gaaf speelgoed. Beter doe je dat nooit, want zowat iedereen die het eens probeerde is er weg van...
Dus een scooter aanschaffen? Er zijn vele maten en gewichten van die dingen, maar als je een ietwat serieus model wil aanschaffen, moet je wel diep in je buidel tasten (3 à 5k€, slik). Omdat het gebruik hier bij ons toch eerder beperkt is, is dit een grote investering met weinig rendement, maar Steven merkte op dat je zoiets ook zelf kan bouwen. Eerste reactie, 'no way'.
Echter na het consulteren van een blog over een zelfbouwproject, en na wat studiewerk, blijkt dit best haalbaar. Je moet dit echter niet alleen doen om kosten te sparen, maar vooral voor de uitdaging. De moeilijkheden die je tegen komt om zo'n project te realiseren zijn divers, een 'gewone' garageknutselaar zal hier niet door geraken zonder gebruik te kunnen maken van meer professioneel gereedschap.

Enfin, dus toch maar begonnen, eerst veel studiewerk, dan materiaal bestellen, en nu een jaartje later (het project lag een hele tijd stil) komen we stilaan tot een voltooid geheel.

Nu maar hopen dat ie niet lekt...

Geert